Όταν μια γυναίκα σταματά τους καβγάδες, πλησιάζει το τέλος

Μεγάλο κεφάλαιο στις σχέσεις οι καβγάδες και η κριτική. Εμείς οι τσαούσες ρε παιδί μου που λαμπαδιάζουμε εύκολα και τα λέμε έξω απ’ τα δόντια. Εμείς που έχουμε σαν μότο στις σχέσεις μας να τα λύνουμε όλα και να μην τα κρατάμε μέσα μας.

Μάντεψε όμως. Στους άντρες λέει δεν αρέσουν αυτές που τους στήνουν στον τοίχο. Μου το είπε χτες ο πιο στενός μου συνεργάτης σ ένα βραδινό σου σου μετά τη δουλειά ενώ πίναμε μοχίτο με τους φίλους του. Ότι τι δηλαδή μας θέλετε χωρίς φωνούλα, να μην μας πειράζει τίποτα;

Ρε παιδιά συμφώνησαν όλοι. Αλλά εγώ τους είπα πως η σιωπή σημαίνει τέλος και πως αν βρουν τις ήσυχες που ψάχνουν χωρίς γνώμη, φωνή και νεύρα ή δεν θα είναι η μοναδική τους αγάπη. Ή θα τις αφήσουν αυτοί πρώτοι γιατί δράση χωρίς αντίδραση είναι πιο άνοστη κι από κουνουπίδι στον ατμό.

Δυστυχώς υπάρχουν κι αυτές οι γυναίκες και κάποιες είναι φίλες μου. Ζουν αποκλειστικά για να ευχαριστούν τους άλλους. Δεν κάνουν καβγάδες, δεν έχουν ξεκάθαρα όνειρα. Αλλά αυτό που μπορώ να πω με απόλυτη σιγουριά είναι πως έχουν ξενερώσει σιωπηλά.

Γιατί κάποτε φώναξαν πολύ με την πίστη ότι κάποιος θα τους ακούσει.

Και κάτι θ αλλάξει και θα γίνει όπως πριν. Γιατί κάποτε πίστευαν πως ήταν δυο σε αυτή τη σχέση και θα προσπαθούσαν μαζί να την κρατήσουν ζωντανή. Αλλά σήμερα κάθονται σε απέναντι καναπέδες μετά το φαγητό και κάνουν Like σε ancient memes πίνοντας σόδες.

Γιατί φαντάζονταν σχέσεις που πεθαίνει ο ένας για τον άλλον. Και τώρα βλέπουν πόσο χλιαρά κατέληξαν. Γιατί από καθημερινή φροντίδα και διεκδίκηση, έγιναν γκρινιάρες και δεδομένες και βαρετές. (εσείς τα είπατε αγόρια)

Γιατί πίστευαν πως το Μαζί φτιάχνετε με βήματα μπροστά και αλλαγές. Αλλά τελικά αλλάζουν μόνο τα κανάλια για να δείτε το ματς. Γιατί τόλμησαν να σκεφτούν πως αν ηρεμήσουν λίγο και πηγαίνετε χαλαρά όπως λέτε

Θα γίνουν όλα μαγικά όπως πριν. Αλλά να σου μια κολοκύθα στο σαλόνι κι ένας βάτραχος να κοιτάει μόνο το Netflix. Δεν υπάρχει μαγεία χωρίς προσπάθεια και σχέση χωρίς συζήτηση έστω κι αν συμπεριλαμβάνει γκρίνια. Όσο για αυτές που δε μιλάνε/δε γκρινιάζουν δεν παραπονιούνται δεν είναι σπάνιο είδος γυναικών προς εξαφάνιση. Είναι αυτές που σώπασαν γιατί κάποτε νοιάστηκαν τόσο πολύ που τώρα πια κουράστηκαν. Η σιωπή ορίζει το φινάλε για αυτό όσο μιλάω κοίτα να με ακούς*

Ioanna Ioannidou

https://psychologik-faros.blogspot.com/